در یک روز عادی وارد دفترتان می شوید. کمی بی حوصله هستید. کمی هم نگران. اوضاع به آن اندازه که دوست دارید تحت کنترلتان نیست. یک سر دارید و هزار سودا. افکاری که در ذهنتان رژه می روند، هرکدام به نوعی در حال آزار شما هستند. تازه وارد اتاقتان شده اید که در می زنند. یکی از کارمندان است. در نهایت آشفتگی وارد می شود. می زند زیر گریه. حالش بد است. می گوید شما عدالت را رعایت نکرده اید. انگار تازه فهمیده که یکی از کارمندان هم رده اش بیشتر می گیرد. دوست دارید همین الان دستش را بگیرید و از پنجره پرتش کنید بیرون. خشمتان به اوج رسیده است. مغزتان چنان خطا داده که تصویرش را می بینید اما صدایش برایتان مبهم است. همین لحظه داخلی تان زنگ می خورد. انبار دار است. می پرسد ماشین فلانی آمده. کجا خالی کند؟! سقف روی سرتان خراب می شود. می خواهید فحش بدهید اما خودداری می کنید. ته دلتان می گویید فلان فلان شده، انباردار تویی، من بگویم کجا خالی کند. در این فاصله کارمند گریان در را بسته و رفته و شما هستید و میزی آشفته و انتظار فاجعه ای دیگر و این داستان تا شب ادامه دارد.

امیدوارم این داستان فاصله زیادی با حقیقت زندگی مدیرانه شما داشته باشد. اما اگر فاصله اش کم است. شما غرق در یک فاجعه زندگی می کنید. وقتش رسیده که چاره ای بیاندیشید.